نوزادان در واقع دوربین هستند و با بزرگتر شدن، چشمانشان نیز رشد می‌کند تا به نقطه‌ای از بینایی «کامل» برسند که امتروپیا نامیده می‌شود.
هنوز کاملاً مشخص نشده است که چه چیزی به چشم نشان می‌دهد که زمان توقف رشد فرا رسیده است، اما می‌دانیم که در بسیاری از کودکان، چشم به رشد خود ادامه می‌دهد و از امتروپی عبور می‌کند و آنها نزدیک‌بین می‌شوند.
اساساً، وقتی چشم بیش از حد بزرگ می‌شود، نور داخل چشم به جای شبکیه، در جلوی شبکیه متمرکز می‌شود و باعث تاری دید می‌شود، بنابراین باید عینک بزنیم تا اپتیک را تغییر دهیم و دوباره نور را روی شبکیه متمرکز کنیم.
وقتی سن ما بالا می‌رود، روند متفاوتی را تجربه می‌کنیم. بافت‌های ما سفت‌تر می‌شوند و عدسی به راحتی تنظیم نمی‌شود، بنابراین ما شروع به از دست دادن بینایی نزدیک نیز می‌کنیم.
بسیاری از افراد مسن باید از عینک‌های دوکانونی استفاده کنند که دو عدسی مختلف دارند - یکی برای اصلاح مشکلات دید نزدیک و دیگری برای اصلاح مشکلات دید دور.
طبق یک نظرسنجی که توسط سازمان‌های دولتی ارشد انجام شده، امروزه بیش از نیمی از کودکان و نوجوانان در چین نزدیک‌بین هستند و این امر خواستار تلاش‌های بیشتر برای پیشگیری و کنترل این بیماری شده است. اگر امروز در خیابان‌های چین قدم بزنید، به سرعت متوجه خواهید شد که اکثر جوانان عینک می‌زنند.
آیا فقط مشکل چینی‌ها است؟
مطمئناً نه. شیوع رو به رشد نزدیک‌بینی نه تنها یک مشکل چینی است، بلکه به ویژه در شرق آسیا نیز وجود دارد. طبق مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۲ در مجله پزشکی لنست منتشر شد، کره جنوبی با ۹۶ درصد از بزرگسالان جوان مبتلا به نزدیک‌بینی، در صدر این فهرست قرار دارد؛ و این نرخ برای سئول حتی بالاتر است. در سنگاپور، این رقم ۸۲ درصد است.
ریشه اصلی این مشکل جهانی چیست؟
عوامل متعددی با میزان بالای نزدیک‌بینی مرتبط هستند؛ و سه مشکل اصلی عبارتند از کمبود فعالیت بدنی در فضای باز، کمبود خواب کافی به دلیل کارهای فوق برنامه سنگین و استفاده بیش از حد از محصولات الکترونیکی.
