نوزادان در واقع دور بین هستند و با بزرگتر شدن چشمان آنها نیز رشد می کند تا زمانی که به نقطه ای از بینایی "کامل" به نام امتروپیا برسند.
به طور کامل مشخص نشده است که چه چیزی چشم را نشان می دهد که زمان توقف رشد است، اما ما می دانیم که در بسیاری از بچه ها، چشم به رشد چشم پس از آمتروپیا ادامه می دهد و آنها نزدیک بین می شوند.
اساساً، وقتی چشم بیش از حد طولانی می شود، نور داخل چشم به جای روی شبکیه، در جلوی شبکیه متمرکز می شود و باعث تاری دید می شود، بنابراین باید از عینک استفاده کنیم تا اپتیک را تغییر دهیم و دوباره نور را روی شبکیه متمرکز کنیم.
وقتی پیر می شویم، روند متفاوتی را متحمل می شویم. بافت‌های ما سفت‌تر می‌شوند و عدسی به این راحتی تنظیم نمی‌شود، بنابراین دید نزدیک را نیز از دست می‌دهیم.
بسیاری از افراد مسن باید از لنزهای دو کانونی استفاده کنند که دارای دو لنز متفاوت است، یکی برای رفع مشکلات دید نزدیک و دیگری برای اصلاح مشکلات دید دور.
بر اساس نظرسنجی سازمان‌های دولتی ارشد که خواستار تشدید تلاش‌ها برای پیشگیری و کنترل این بیماری شد، امروزه بیش از نیمی از کودکان و نوجوانان در چین نزدیک‌بین هستند. اگر امروز در خیابان های چین قدم بزنید، به سرعت متوجه خواهید شد که اکثر جوانان عینک می زنند.
فقط مشکل چینیه؟
مطمئنا نه. شیوع فزاینده نزدیک بینی نه تنها یک مشکل چینی است، بلکه یک مشکل خاص در آسیای شرقی است. طبق مطالعه‌ای که در سال 2012 در مجله پزشکی The Lancet منتشر شد، کره جنوبی پیشتاز این گروه است و 96 درصد از بزرگسالان جوان نزدیک‌بینی دارند. و نرخ برای سئول حتی بالاتر است. در سنگاپور این رقم 82 درصد است.
علت اصلی این مشکل جهانی چیست؟
عوامل متعددی با میزان بالای نزدیک بینی مرتبط است. و سه مشکل اصلی عبارتند از عدم فعالیت بدنی در فضای باز، کمبود خواب کافی به دلیل کارهای سنگین فوق برنامه و استفاده بیش از حد از محصولات الکترونیکی.
